Η τηγανίτα του Φέτφα και οι δύο "απόντες"

Ας κρατήσουμε τα καλά της Ουγγαρίας που ήταν πολλά σε σχέση με τα προηγούμενα τέσσερα ματς, ας βελτιώσουμε αυτά που δεν πήγαν όπως έπρεπε και θα φανεί αν προλαβαίνουμε. Τουλάχιστον με τον Μαρκαριάν είδαμε μια Εθνική που μας θύμισε αυτή των προκρίσεων. Γράφει ο Θέμης Καίσαρης.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως στο ντεμπούτο του Μαρκαριάν η εικόνα της Εθνικής δεν θύμιζε Ρανιέρι, αλλά παρέπεμπε στις εποχές πριν τον Ιταλό. Πάμε να δούμε τα επτά πράγματα που είδαμε στο 0-0 της Εθνικής. Γιατί η βελτίωση δεν έφερε την πρώτη νίκη, τι μας έλειψε και τι πρέπει να βρούμε στην πορεία.

1. Με Κυριάκο ακόμα καλύτερα

Θέμα με την άμυνα δεν είχαμε εδώ και χρόνια. Και στόπερ με προσόντα έχουμε και γρήγορους ακραίους και συνολική λειτουργία, εκτός κι αν έχουμε τον Ρανιέρι να δοκιμάζει 4-2-4. Τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα όταν μπροστά απ’τους στόπερ παίζει ο Κυριάκος Παπαδόπουλος. Μπορεί να βρίσκεται ακόμα μακριά απ’τον εαυτό που πριν τον τραυματισμό έκανε τις μεγάλες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ να ασχολούνται μαζί του, αλλά ο Κυριάκος είναι εδώ.
Μ’αυτόν μπροστά τους, Μανωλάς-Σωκράτης έχουν ένα κορμί όταν η μπάλα είναι ψηλά, έναν ακόμα παίκτη που “ψοφάει” να “τρακάρει” με τους αντιπάλους, να μαρκάρει σε απόσταση αναπνοής. Οι στόπερ έχουν κόφτη που “καταστρέφει”, ο βαρύς ακόμα κόφτης έχει γρήγορα κορμιά πίσω του, να βγουν στα πλάι, στα κενά. Κάθετα δεν απειληθήκαμε σχεδόν ποτέ, ο,τι έγινε συνέβη στα άκρα μας, στην πλάτη των μπακ.
Καλώς τον, με υγεία.

2. Μονόπαντα

Απ’την εποχή του Γιούρκα σ’αυτήν του Τοροσίδη, “γέρνουμε” δεξιά. Το ίδιο κάναμε και στην Ουγγαρία. Σέντρες από χαμηλά, αλλά και συνεργασίες απ’το τρίγωνο που έστηναν διαρκώς Τοροσίδης, Κονέ και Φετφατζίδης, διαγώνιες “μπούκες” του άσου της Ρόμα, που φάνηκε πριν καν συμπληρωθούν 30 δευτερόλεπτα πως έχει μπει στο ματς για να τα δώσει όλα.
Ταυτόχρονα βέβαια, είχαμε και το αποτέλεσμα της “μοναξιάς” του Λάζαρου στα αριστερά. Ο Σταφυλίδης είχε ανεβάσματα ψηλά μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, ο Κονέ προτιμούσε τα δεξιά, μοιραία ο Λάζαρος είχε πιο δύσκολο ρόλο και άλλοθι όσον αφορά το κομμάτι της δημιουργίας.

3. Γίνε και φορ, επιθετικός είσαι

Όμως, ο Λάζαρος δεν έχει άλλοθι για κάτι άλλο. Δεν φταίει για τη “μοναξιά” του στα αριστερά, ούτε για το γεγονός πως η μπάλα ήταν περισσότερο απ’την άλλη πλευρά. Αλλά, δεν γίνεται παίκτης που παίζει στο άκρο της επίθεσης να μην λειτουργεί ως δεύτερος επιθετικός όταν η μπάλα είναι στην απέναντι πλευρά. Τόσες και τόσες φάσεις απ’τα δεξιά και ο Λάζαρος δεν ήταν σχεδόν ποτέ εκεί που πρέπει, κοντά δηλαδή στον Αθανασιάδη, να βρει ένα τελείωμα.
Ο πιο δημιουργικός παίκτης του κόσμου να είσαι, δεν γίνεται να τελειώνεις το παιχνίδι χωρίς να έχεις λειτουργήσει ως επιθετικός, ως finisher. Το έκανε ακόμα κι ο Κονέ, που δεν έπαιζε καν στο πλάι, όλα περνούσαν απ’τα πόδια του, αλλά φρόντισε έστω δύο φορές να είναι εκεί, να πάρει δύο κεφαλιές, άσχετα αν στη μία έστειλε την μπάλα άουτ και στην άλλη δεν έκανε το σωστό, να στρώσει δηλαδή στον Κλάους στο 2ο δοκάρι.
Απ’τη στιγμή που ο Λάζαρος δεν είχε συμπαράσταση στη δημιουργία και η μπάλα δεν περνούσε πολύ απ’τα πόδια του, θα έπρεπε να πατήσει χωρίς αυτήν στην περιοχή, να είναι εκεί, μπας και.

4. Ο Κλάους που δεν ήταν εκεί

Επιθετικότητα και διάστημα απ’το πρώτο εικοσάλεπτο και μέχρι το 70’, αλλά μηδέν εις το πηλίκον. Φταίει ο Λάζαρος που άφηνε τον Κλάους μόνο του, φταίει και ο Κλάους που έμοιαζε να είναι πάντα ένα κλικ πιο πίσω. Ο Αθανασιάδης θα μπορούσε πολλές φορές να είναι βασικός στην Εθνική, το έκανε τώρα που δεν είναι και στα καλύτερά του και τελικά αυτό φάνηκε στο χορτάρι.
Τα άσχημα τελειώματα συγχωρούνται, το να μην τελειώνεις καν είναι που δεν “αντέχεται”.

5. Από τηγανίτα;

Κονέ και Φετφατζίδης ήταν κομβικοί στο καλό διάστημα της Εθνικής. Εξαιρετικά δύσκολο το να βρεις φάση που δεν πέρασε απ’τα δικά τους πόδια ή δεν κατέληξε σ’αυτούς. Αλλά ο Φέτφα μας αφήνει με το ίδιο παράπονο. Ντρίμπλες, προσποιήσεις, αλλαγές κατεύθυνσης, “φόβος” στους αντιπάλους και τελικά τι μένει; Λάδι έχουμε μπόλικο, από τηγανίτα τι γίνεται;
Τον βρήκε τον Κλάους στο πρώτο του σόλο στο 23’, αλλά δεν τον βρήκε ποτέ ξανά. Ακόμα και το σουτ του στο 51’ έφυγε έξω. Και στην τελευταία του ενέργεια, πριν αρχίσει να κουράζεται, στο 67’, πάλι απέτυχε στο να βρει συμπαίκτη. Για χρόνια υπάρχει η γκρίνια για την αδυναμία του Σαλπιγγίδη να δημιουργήσει στα δεξιά. Ο Φετφατζίδης μπορεί να φτιάξει μέσα σε πέντε λεπτά όσα δεν μπορεί ο Σάλπι σε πέντε αγώνες, αλλά τι να το κάνεις χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς τελική στην εστία, χωρίς την πάσα που θα φέρει τελική από άλλον;

6. Μεγάλη βελτίωση, αλλά...

Είναι ηλίου φαεινότερον πως η εικόνα δεν είχε σχέση με την εποχή Ρανιέρι. Πιστώνεται στον Σέρχιο; Προφανώς και ναι. Όμως, όπως έγραψε κι ο Κώστας Κεφαλογιάννης, η εικόνα στρέφει το δάχτυλο και στους παίκτες. Όχι με κατηγορίες για το 0-0 στην Ουγγαρία. Εκεί είχαν πάθος, συγκέντρωση, θέληση, αγωνιστικότητα, σχέδιο που τους επέτρεψε να κυριαρχήσουν για σημαντικό διάστημα του αγώνα και ένα γκολ που δεν ήρθε λόγω των όσων συζητήσαμε ήδη.
Η κατηγορία αφορά την εικόνα στα προηγούμενα ματς. Σιχαίνομαι τη λέξη “αδιάφοροι” και δεν τη χρησιμοποιώ ποτέ για ποδοσφαιριστή. Όμως, νομίζω πως και οι ίδιοι ξέρουν πως, παρόλα τα λάθη του Ρανιέρι, η προσέγγισή τους δεν ήταν σωστή. Θεωρούσαν εύκολα πράγματα που δεν ήταν ποτέ εύκολα, απλώς τα έκαναν να μοιάζουν τέτοια οι προκάτοχοί τους, αυτοί που για χρόνια πρωταγωνιστούσαν σ’αυτήν την ομάδα. Μοιάζουν να το έμαθαν, αφού πλέον έπαθαν.

7. Προλαβαίνουμε;

Τώρα οι παίκτες τρέχουν και το 0-0 τους το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Συμπληρώσαμε τον πρώτο γύρο των αγώνων χωρίς νίκη, με ένα γκολ στο ενεργητικό, που δεν προήλθε καν από συνεργασία, αλλά μια οβίδα του Καρέλη. Γίνεται να βγούμε τρίτοι;
Ας κρατήσουμε τα καλά της Ουγγαρίας που ήταν πολλά σε σχέση με τα προηγούμενα τέσσερα ματς, ας βελτιώσουμε αυτά που δεν πήγαν όπως έπρεπε και στο δρόμο θα φανεί αν προλαβαίνουμε. Μέχρι τότε, τουλάχιστον έχουμε μια Εθνική που μας θύμισε αυτή των προκρίσεων. Με κανονικό προπονητή και σχέδιο, παίκτες με κανονική (δηλαδή must-win) νοοτροπία. Δυστυχώς τη βρήκαμε αφού πρώτα είχαμε πέσει πολύ χαμηλά.

Πηγή: Contra