«Δυστυχώς, ό,τι και να βάλεις πάνω στην Ομόνοια θα είναι χάλια. Η
πλατεία οδεύει από το κακό στο χειρότερο»... Η Φωτεινή Παρλαβάτσα
δουλεύει οκτώ χρόνια στην Ομόνοια και έχει ζήσει από κοντά την πλέον
πρόσφατη φάση μιας πλατείας που έχει γίνει πολλές φορές πειραματόζωο.
Τις τελευταίες ημέρες ο χριστουγεννιάτικος στολισμός της ?μια μεγάλη αναπαράσταση της φάτνης? έδωσε τροφή για αρνητικά σχόλια από μερίδα επιχειρηματιών, διερχομένων και ανθρώπων της ευρύτερης γειτονιάς, φέρνοντας στο φως την ανάγκη όσων δραστηριοποιούνται εκεί για περισσότερο χρώμα, καλύτερη ασφάλεια και πρωτοποριακές ιδέες αναζωογόνησης.

Από την πλευρά τους, άνθρωποι του Δήμου Αθηναίων απαντούν πως η φάτνη της Ομόνοιας είναι η ίδια που χρησιμοποιείται κάθε χρόνο στον στολισμό της πόλης (πέρυσι είχε μπει στην πλατεία Κοτζιά) και οι κούκλες της προέρχονται από δωρεές. Ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε για την Ομόνοια φωτεινά στολίδια, τα οποία έπρεπε όμως να αγοραστούν.

Η Ομόνοια έχει αλλάξει μορφή μετά τα έργα για τον σταθμό του Ηλεκτρικού το 1930. Στο κέντρο της κατασκευάζονται περίπτερα για τους ανθοπώλες, ενώ περιμετρικά τοποθετούνται οκτώ Μούσες (η Καλλιόπη που... περίσσεψε τοποθετήθηκε πάνω από τα δημόσια ουρητήρια, συνδέοντας μαζί τους το όνομά της) κάτω από τσιμεντένιους κίονες-αεραγωγούς. Εξι χρόνια μετά απομακρύνθηκαν.
Το ιστορικό
Το ζήτημα του στολισμού έφερε στην επιφάνεια τα χρονίζοντα προβλήματα μιας πλατείας που έγινε καθρέφτης της τρέχουσας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Ως πλατεία Ανακτόρων σχεδιάστηκε ορθογώνια στο δεύτερο τέταρτο του 19ου αιώνα από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ.

Η καρτ ποστάλ με την Ομόνοια στις αρχές της δεκαετίας του ’60, με τους κινηματογράφους, τα θέατρα, τα ζαχαροπλαστεία και, φυσικά, το σιντριβάνι σε σχέδια του γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου, αποτυπώνει την αισιοδοξία της εποχής. Ο κινηματογράφος «Κοτοπούλη» είχε ανεγερθεί τη δεκαετία του ’30 και στα τέλη του ’60 κατεδαφίστηκε για να χτιστεί το ξενοδοχείο «La Mirage».
Η τελευταία ανάπλαση, πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004, άφησε πίσω της έναν οδικό κόμβο με πολύ γκρίζο άνυδρο μπετόν και μπόλικη κριτική.

Το 1988 η Ομόνοια αλλάζει για άλλη μία φορά μορφή φιλοξενώντας το εμβληματικό πλην αμφιλεγόμενο γλυπτό του Κώστα Βαρώτσου. Ο Δρομέας, ένα από τα πρώτα μεγάλα και μοντέρνα γλυπτά της πρωτεύουσας, τοποθετήθηκε στο κέντρο της πλατείας για να ατενίζει την περιοχή όπου έζησε ο Σπύρος Λούης. Τα έργα του μετρό, την επόμενη δεκαετία, θα τον εκτοπίσουν στην περιοχή του Χίλτον και θα σημάνουν μια νέα περίοδο για την πολύπαθη Ομόνοια.
Οι άνθρωποι όμως που ζουν στην καθημερινότητά τους την πλατεία ζητούν στήριξη και περαιτέρω επεμβάσεις (ανάπλαση, τουριστικό περίπτερο κ.ά.), ιδίως μετά τα τελευταία προβλήματα στη χρηματοδότηση του Rethink Athens. «Θεωρούμε πως η πλατεία έχει πολλές προοπτικές. Αρκεί να στηριχτεί και από τον δήμο και από την κυβέρνηση», καταλήγει ο κ. Λάμπρου.
Γιάννης Φώσκολος
Φωτό: Γρηγόρης Χρυσοχοΐδης
Πηγή:ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.