Ο Αντώνης Καρπετόπουλος γράφει για το
καμπανάκι συναγερμού στον Ολυμπιακό, τον αποτελεσματικό ΠΑΟΚ και τον
Παναθηναϊκό που έχει ξεχάσει να κερδίζει στην Ευρώπη.
Ο ΠΑΟΚ έκανε τη δουλειά του στο παγωμένο Μίνσκ: όφειλε να
κερδίσει και κέρδισε και μπράβο του. Ο Αστέρας είχε μια ηρωική αντίδραση
κόντρα στην πάμπλουτη πρωτοπόρο του πρωταθλήματος Τουρκίας Μπεσίκτας:
αποκλείστηκε με το κεφάλι ψηλά.
Ο Παναθηναϊκός συνέχισε τις ημιτελείς εμφανίσεις του στο Γιουρόπα λιγκ: από την αρχή χάνει στις λεπτομέρειες – μοιάζει να έχει ξεχάσει πως είναι να παίζεις στην Ευρώπη. Αλλά το αποτέλεσμα του διημέρου που συζητήθηκε πιο πολύ ήταν η ήττα του Ολυμπιακού στη Μαδρίτη με το βαρύ 4-0.
Ο Παναθηναϊκός συνέχισε τις ημιτελείς εμφανίσεις του στο Γιουρόπα λιγκ: από την αρχή χάνει στις λεπτομέρειες – μοιάζει να έχει ξεχάσει πως είναι να παίζεις στην Ευρώπη. Αλλά το αποτέλεσμα του διημέρου που συζητήθηκε πιο πολύ ήταν η ήττα του Ολυμπιακού στη Μαδρίτη με το βαρύ 4-0.
Ολα σωστά
Ξεκαθαρίζω ότι συμφωνώ με το πιο πολλά που γράφτηκαν και που διάβασα. Ασφαλώς και είναι δύσκολο να παίξεις καλά κόντρα σε μια ομάδα τόσο δυνατή, όπως η Ατλέτικο, που είχε τεράστιο κίνητρο, αφού έπαιζε κι αυτή μια πρόκριση και ήταν και υποψιασμένη, αφού στο Καραϊσκάκη έχασε καλά καλά χωρίς να καταλάβει πως. Σίγουρα μέτρησαν τα παιδαριώδη λάθη στην άμυνα – ο Ολυμπιακός στην άμυνα έχει προβλήματα και κανείς ποτέ δεν έχει ισχυριστεί το αντίθετο. Σαφώς και τον Ολυμπιακό, όπως και όλες τις ελληνικές ομάδες τον επηρέασε η τεράστια διακοπή του πρωταθλήματος: έχοντας τον πιο δύσκολο αντίπαλο στην περίπτωσή του η έλλειψη ρυθμού φάνηκε και πιο πολύ.
Φυσικά στο Τσάμπιονς λιγκ σε μια κακή βραδιά μπορεί να δεχτεί πολλά γκολ – ο Ολυμπιακός τα δέχτηκε και πέρυσι από την Παρί (και μάλιστα εντός έδρας), ενώ φέτος είδαμε να παθαίνουν χειρότερα ομάδες όπως η Λίβερπουλ, η Σάλκε, φυσικά η Ρόμα. Ομως στην περίπτωση του Ολυμπιακού υπάρχει μια ανησυχητική ενοχλητική ιδιαιτερότητα: η ομάδα έδειξε άδεια και ανόρεχτη και λειτούργησε σε καθεστώς πανικού κι αυτό τα τελευταία χρόνια συνέβη για πρώτη φορά.
Καμπανάκι συναγερμού
Δεν είμαι από εκείνους που ρίχνουν ευθύνες στις διοικήσεις για στραβά μεμονωμένα αποτελέσματα. Οι διοικήσεις πρέπει να κάνουν επιλογές, να χαράζουν κατευθύνσεις, να επιβλέπουν, να φροντίζουν ώστε παίκτες και προπονητές να μην έχουν άλλοθι για αποτυχίες, αλλά στο γήπεδο πάνε οι παίκτες και την ευθύνη για την απόδοσή τους έχουν οι προπονητές τους. Ωστόσο η ήττα από την Ατλέτικο ήταν κυρίως καμπανάκι συναγερμού για τη διοίκηση και μένει προσεχώς να δούμε αν το άκουσε.
Θα το κάνω απλό. Ο Ολυμπιακός έχει φέτος μια από αρκετές απόψεις δύσκολη χρονιά. Αλλαξε πολλούς παίκτες, στήριξε ένα προπονητή που πέρυσι τελείωσε τη σεζόν με μια ομάδα που τρεις μήνες περισσότερο περπατούσε παρά έτρεχε, πούλησε ποδοσφαιριστές που ήταν αγαπητοί – δεν εξετάζω αν αυτά που έκανε ήταν σωστά ή λάθος, άλλωστε στα περισσότερα συμφωνώ. Κοντά σε αυτά η διοίκηση της ομάδας έχει ν αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πόλεμο νεύρων, με συνασπισμένους αντιπάλους που περιμένουν βοήθειες ακόμα και από εισαγγελείς και που παίζουν το παιγνίδι της επικοινωνίας καλύτερα από ποτέ. Καταλαβαίνω ότι ο Ολυμπιακός και ειδικά ο πρόεδρος του Βαγγέλης Μαρινάκης θα θελε απέναντι σε αυτά να δώσει τις δικές του απαντήσεις καθώς ο ίδιος πιστεύει πως για πολλά κατηγορείται άδικα. Είναι βέβαιο ότι η διοίκηση της ομάδας νοιώθει ότι οι οπαδοί της δεν μπορεί να είναι διαρκώς απολογούμενοι: το κατανοώ. Αλλά όλα αυτά κρύβουν μια μεγάλη παγίδα: τον κίνδυνο να αρχίσει ο Μαρινάκης και οι συνεργάτες του να ασχολούνται πιο πολύ με την επικοινωνία και το πώς θα ξεμπροστιάσουν τους κατηγόρους τους και πιο λίγο με το ποδόσφαιρο και τα αγωνιστικά της ομάδας.
Άλλες προτεραιότητες
Ισως να κάνω λάθος, αλλά αυτό που πληρώθηκε στη Μαδρίτη είναι ότι αμέσως μετά το ματς με τη Γιουβέντους υπάρχει προσοχή σε πολλά άλλα εκτός από το να διορθωθούν τα λάθη, που έγιναν στο ματς με την πρωταθλήτρια Ιταλίας.
Οι αποκαλύψεις για τις απειλές στο Ζωγράφο, η μετά από καιρό καταγγελτική παρουσία στη συνεδρίαση της Σουπερλίγκας, οι καταθέσεις στον εισαγγελέα, τα διάφορα βέτο για την ανακοίνωση που η Σουπερλίγκα έπρεπε να βγάλει, ώστε να μην ανασταλεί το πρωτάθλημα – βέτο που είχαν να κάνουν πολύ με τις εντυπώσεις και καθόλου με την ουσία - έδειξαν ότι αυτό το μήνα οι προτεραιότητες ήταν άλλες. Αδυνατώ να πιστέψω ότι στον Ολυμπιακό είχαν τάσεις αυτοχειρίας και ήθελαν την αναβολή της αγωνιστικής πριν το ματς με την Ατλέτικο: πιστεύω πως απλά δεν μέτρησαν σωστά το είδος της δυσκολίας, που η ομάδα θα αντιμετώπιζε στη Μαδρίτη κουβαλώντας είκοσι και πλέον μέρες απραξίας.
Φυσικά υπάρχουν ομάδες που σε είκοσι μέρες μπορούν να κάνουν μια μίνι προετοιμασία για ένα ματς και να εμφανιστούν σε αυτό σε καλή κατάσταση, αλλά αυτό με τα δικά μας δεν συγκρίνεται: θυμίζω ότι οι ομάδες εδώ δεν ήξεραν αν θα παίξουν στο πρωτάθλημα μέχρι την τελευταία στιγμή! Αν ο Ολυμπιακός δεν πίεσε για να γίνει η αγωνιστική, ενώ το είχε πιο πολύ ανάγκη από όλους το να παίξει, αυτό έγινε γιατί κάτι αξιολογήθηκε λάθος. Αν ασχολείσαι πιο πολύ με την επικοινωνία από το ποδόσφαιρο, αυτό συμβαίνει. Οι παίκτες, που είναι και ξένοι οι πιο πολλοί, παίρνουν το μήνυμα πως στην Ελλάδα το να παίξεις ποδόσφαιρο δεν έχει και πολύ σημασία καθώς μετράνε πιο πολύ άλλα, τα οποία ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουν. Αν βρίσκεσαι κάπου που το αραλίκι επιτρέπεται, αράζεις κι εσύ.
Δύσκολο να μη φωνάζεις κι εσύ
Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να κλείνεις τα αυτιά σου, όταν όλοι φωνάζουν. Ωστόσο αν κάποιος θέλει να δώσει μια συμβουλή στο Βαγγέλη Μαρινάκη πρέπει να του πει ότι η συντριπτική μερίδα του κόσμου του Ολυμπιακού και ξέρει τι γίνεται και κατανοεί το γιατί οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού φωνάζουν. Ο κόσμος εκτιμά, ωστόσο, πως ο καλύτερος τρόπος για να απαντά σε όλα αυτά η ομάδα είναι η συνεχής βελτίωσή της, η πρόοδος της, ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός. Για τον κόσμο του Ολυμπιακού οι αντίπαλοι της ομάδας ένα μόνο ονειρεύονται: να δουν τον Ολυμπιακό να έχει κάποια στιγμή τα προβλήματα που έχουν οι δικές τους ομάδες, που λίγα δεν είναι. Τα όνειρα όμως του κόσμου του Ολυμπιακού είναι άλλα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο
Είναι τυχαίο ότι ο Παναθηναϊκός που φωνάζει πιο πολύ από ποτέ στην ιστορία του, έχει τα χειρότερα αποτελέσματα στην Ευρώπη την τελευταία τετραετία; Είναι τυχαίο ότι φέτος που στον ΠΑΟΚ προτεραιότητα είναι τα αγωνιστικά και όχι οι λόγοι του Σαββίδη, η ομάδα διορθώθηκε; Είναι τυχαίο ότι ο ήρεμος και μακριά από επικοινωνιακά παιγνίδια Αστέρας παίζει αξιοζήλευτα καλό ποδόσφαιρο; Τίποτα δεν είναι τυχαίο – ούτε και η εμφάνιση με την Ατλέτικο.
Η ήττα στην Μαδρίτη δεν είναι μια καταστροφή: έτσι όπως τα πράγματα εξελίχτηκαν είναι έως και αποδεκτή – θα μπορούσε να είναι πιο βαριά. Το μάθημα που ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει είναι ωστόσο μεγάλο. Το να γίνει σαν τους άλλους, δηλαδή να καταγγέλλει, να φωνάζει, να αποκαλύπτει κτλ, είναι απλό και πολύ εύκολο: αναμάρτητοι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Το να ασχολείσαι με τις αμαρτίες των άλλων είναι εκτονωτικό και μπορεί να είναι και διασκεδαστικό να τους βλέπεις να προσπαθούν να δικαιολογηθούν. Αλλά το αληθινά σπουδαίο και δύσκολο είναι να γράφεις ιστορία με μεγάλα αποτελέσματα, αφήνοντας στους άλλους τα εύκολα μεγάλα λόγια…
Ξεκαθαρίζω ότι συμφωνώ με το πιο πολλά που γράφτηκαν και που διάβασα. Ασφαλώς και είναι δύσκολο να παίξεις καλά κόντρα σε μια ομάδα τόσο δυνατή, όπως η Ατλέτικο, που είχε τεράστιο κίνητρο, αφού έπαιζε κι αυτή μια πρόκριση και ήταν και υποψιασμένη, αφού στο Καραϊσκάκη έχασε καλά καλά χωρίς να καταλάβει πως. Σίγουρα μέτρησαν τα παιδαριώδη λάθη στην άμυνα – ο Ολυμπιακός στην άμυνα έχει προβλήματα και κανείς ποτέ δεν έχει ισχυριστεί το αντίθετο. Σαφώς και τον Ολυμπιακό, όπως και όλες τις ελληνικές ομάδες τον επηρέασε η τεράστια διακοπή του πρωταθλήματος: έχοντας τον πιο δύσκολο αντίπαλο στην περίπτωσή του η έλλειψη ρυθμού φάνηκε και πιο πολύ.
Φυσικά στο Τσάμπιονς λιγκ σε μια κακή βραδιά μπορεί να δεχτεί πολλά γκολ – ο Ολυμπιακός τα δέχτηκε και πέρυσι από την Παρί (και μάλιστα εντός έδρας), ενώ φέτος είδαμε να παθαίνουν χειρότερα ομάδες όπως η Λίβερπουλ, η Σάλκε, φυσικά η Ρόμα. Ομως στην περίπτωση του Ολυμπιακού υπάρχει μια ανησυχητική ενοχλητική ιδιαιτερότητα: η ομάδα έδειξε άδεια και ανόρεχτη και λειτούργησε σε καθεστώς πανικού κι αυτό τα τελευταία χρόνια συνέβη για πρώτη φορά.
Καμπανάκι συναγερμού
Δεν είμαι από εκείνους που ρίχνουν ευθύνες στις διοικήσεις για στραβά μεμονωμένα αποτελέσματα. Οι διοικήσεις πρέπει να κάνουν επιλογές, να χαράζουν κατευθύνσεις, να επιβλέπουν, να φροντίζουν ώστε παίκτες και προπονητές να μην έχουν άλλοθι για αποτυχίες, αλλά στο γήπεδο πάνε οι παίκτες και την ευθύνη για την απόδοσή τους έχουν οι προπονητές τους. Ωστόσο η ήττα από την Ατλέτικο ήταν κυρίως καμπανάκι συναγερμού για τη διοίκηση και μένει προσεχώς να δούμε αν το άκουσε.
Θα το κάνω απλό. Ο Ολυμπιακός έχει φέτος μια από αρκετές απόψεις δύσκολη χρονιά. Αλλαξε πολλούς παίκτες, στήριξε ένα προπονητή που πέρυσι τελείωσε τη σεζόν με μια ομάδα που τρεις μήνες περισσότερο περπατούσε παρά έτρεχε, πούλησε ποδοσφαιριστές που ήταν αγαπητοί – δεν εξετάζω αν αυτά που έκανε ήταν σωστά ή λάθος, άλλωστε στα περισσότερα συμφωνώ. Κοντά σε αυτά η διοίκηση της ομάδας έχει ν αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πόλεμο νεύρων, με συνασπισμένους αντιπάλους που περιμένουν βοήθειες ακόμα και από εισαγγελείς και που παίζουν το παιγνίδι της επικοινωνίας καλύτερα από ποτέ. Καταλαβαίνω ότι ο Ολυμπιακός και ειδικά ο πρόεδρος του Βαγγέλης Μαρινάκης θα θελε απέναντι σε αυτά να δώσει τις δικές του απαντήσεις καθώς ο ίδιος πιστεύει πως για πολλά κατηγορείται άδικα. Είναι βέβαιο ότι η διοίκηση της ομάδας νοιώθει ότι οι οπαδοί της δεν μπορεί να είναι διαρκώς απολογούμενοι: το κατανοώ. Αλλά όλα αυτά κρύβουν μια μεγάλη παγίδα: τον κίνδυνο να αρχίσει ο Μαρινάκης και οι συνεργάτες του να ασχολούνται πιο πολύ με την επικοινωνία και το πώς θα ξεμπροστιάσουν τους κατηγόρους τους και πιο λίγο με το ποδόσφαιρο και τα αγωνιστικά της ομάδας.
Άλλες προτεραιότητες
Ισως να κάνω λάθος, αλλά αυτό που πληρώθηκε στη Μαδρίτη είναι ότι αμέσως μετά το ματς με τη Γιουβέντους υπάρχει προσοχή σε πολλά άλλα εκτός από το να διορθωθούν τα λάθη, που έγιναν στο ματς με την πρωταθλήτρια Ιταλίας.
Οι αποκαλύψεις για τις απειλές στο Ζωγράφο, η μετά από καιρό καταγγελτική παρουσία στη συνεδρίαση της Σουπερλίγκας, οι καταθέσεις στον εισαγγελέα, τα διάφορα βέτο για την ανακοίνωση που η Σουπερλίγκα έπρεπε να βγάλει, ώστε να μην ανασταλεί το πρωτάθλημα – βέτο που είχαν να κάνουν πολύ με τις εντυπώσεις και καθόλου με την ουσία - έδειξαν ότι αυτό το μήνα οι προτεραιότητες ήταν άλλες. Αδυνατώ να πιστέψω ότι στον Ολυμπιακό είχαν τάσεις αυτοχειρίας και ήθελαν την αναβολή της αγωνιστικής πριν το ματς με την Ατλέτικο: πιστεύω πως απλά δεν μέτρησαν σωστά το είδος της δυσκολίας, που η ομάδα θα αντιμετώπιζε στη Μαδρίτη κουβαλώντας είκοσι και πλέον μέρες απραξίας.
Φυσικά υπάρχουν ομάδες που σε είκοσι μέρες μπορούν να κάνουν μια μίνι προετοιμασία για ένα ματς και να εμφανιστούν σε αυτό σε καλή κατάσταση, αλλά αυτό με τα δικά μας δεν συγκρίνεται: θυμίζω ότι οι ομάδες εδώ δεν ήξεραν αν θα παίξουν στο πρωτάθλημα μέχρι την τελευταία στιγμή! Αν ο Ολυμπιακός δεν πίεσε για να γίνει η αγωνιστική, ενώ το είχε πιο πολύ ανάγκη από όλους το να παίξει, αυτό έγινε γιατί κάτι αξιολογήθηκε λάθος. Αν ασχολείσαι πιο πολύ με την επικοινωνία από το ποδόσφαιρο, αυτό συμβαίνει. Οι παίκτες, που είναι και ξένοι οι πιο πολλοί, παίρνουν το μήνυμα πως στην Ελλάδα το να παίξεις ποδόσφαιρο δεν έχει και πολύ σημασία καθώς μετράνε πιο πολύ άλλα, τα οποία ανάθεμα κι αν καταλαβαίνουν. Αν βρίσκεσαι κάπου που το αραλίκι επιτρέπεται, αράζεις κι εσύ.
Δύσκολο να μη φωνάζεις κι εσύ
Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να κλείνεις τα αυτιά σου, όταν όλοι φωνάζουν. Ωστόσο αν κάποιος θέλει να δώσει μια συμβουλή στο Βαγγέλη Μαρινάκη πρέπει να του πει ότι η συντριπτική μερίδα του κόσμου του Ολυμπιακού και ξέρει τι γίνεται και κατανοεί το γιατί οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού φωνάζουν. Ο κόσμος εκτιμά, ωστόσο, πως ο καλύτερος τρόπος για να απαντά σε όλα αυτά η ομάδα είναι η συνεχής βελτίωσή της, η πρόοδος της, ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός. Για τον κόσμο του Ολυμπιακού οι αντίπαλοι της ομάδας ένα μόνο ονειρεύονται: να δουν τον Ολυμπιακό να έχει κάποια στιγμή τα προβλήματα που έχουν οι δικές τους ομάδες, που λίγα δεν είναι. Τα όνειρα όμως του κόσμου του Ολυμπιακού είναι άλλα.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο
Είναι τυχαίο ότι ο Παναθηναϊκός που φωνάζει πιο πολύ από ποτέ στην ιστορία του, έχει τα χειρότερα αποτελέσματα στην Ευρώπη την τελευταία τετραετία; Είναι τυχαίο ότι φέτος που στον ΠΑΟΚ προτεραιότητα είναι τα αγωνιστικά και όχι οι λόγοι του Σαββίδη, η ομάδα διορθώθηκε; Είναι τυχαίο ότι ο ήρεμος και μακριά από επικοινωνιακά παιγνίδια Αστέρας παίζει αξιοζήλευτα καλό ποδόσφαιρο; Τίποτα δεν είναι τυχαίο – ούτε και η εμφάνιση με την Ατλέτικο.
Η ήττα στην Μαδρίτη δεν είναι μια καταστροφή: έτσι όπως τα πράγματα εξελίχτηκαν είναι έως και αποδεκτή – θα μπορούσε να είναι πιο βαριά. Το μάθημα που ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει είναι ωστόσο μεγάλο. Το να γίνει σαν τους άλλους, δηλαδή να καταγγέλλει, να φωνάζει, να αποκαλύπτει κτλ, είναι απλό και πολύ εύκολο: αναμάρτητοι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Το να ασχολείσαι με τις αμαρτίες των άλλων είναι εκτονωτικό και μπορεί να είναι και διασκεδαστικό να τους βλέπεις να προσπαθούν να δικαιολογηθούν. Αλλά το αληθινά σπουδαίο και δύσκολο είναι να γράφεις ιστορία με μεγάλα αποτελέσματα, αφήνοντας στους άλλους τα εύκολα μεγάλα λόγια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.