Ερυθρόλευκος προβληματισμός, ασπρόμαυρη πιστοποίηση

Ο Ολυμπιακός στο Περιστέρι δικαιολόγησε τα ερωτήματα που είχαμε διατυπώσει, παρά το θρίαμβο επί της Ατλέτικο. Ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα πιστοποίησε με το παραπάνω όσα είχε δείξει στο Αγρίνιο. Ο Θέμης Καίσαρης σχολιάζει την ήττα των ερυθρόλευκων και τον καταιγιστικό Δικέφαλο.

Γίνεται η ενδεκάδα που νίκησε την Ατλέτικο Μαδρίτης να χάσει απ’τον Ατρόμητο; Η κλισέ απάντηση που καλύπτει τα πάντα είναι η “ναι, γιατί στην μπάλα όλα μπορούν να συμβούν”. Όμως, η ήττα στο Περιστέρι δεν ανήκει στο “μπάλα είναι, όλα γίνονται”. Το 1-0 δεν κατατάσσεται ούτε στα ανεξήγητα, ούτε σ’αυτά που λέμε “μαγική εικόνα”. Μια πιο ειδική και σωστή απάντηση στο αν γίνεται οι 11 που νίκησαν την Ατλέτικο να χάσουν απ’τον Ατρόμητο είναι “ναι, γιατί οι αγώνες διαφέρουν και οι ενδεκάδες δεν ανταποκρίνονται εξίσου το ίδιο σε διαφορετικές συνθήκες και ζητούμενα”. Ο Ολυμπιακός έχασε καθαρά γιατί ο Ατρόμητος έπαιξε καλύτερα και ο Ατρόμητος μπόρεσε να παίξει καλύτερα απ’τους πρωταθλητές γιατί η ενδεκάδα του Μίτσελ δεν ανταποκρίθηκε εξίσου καλά στα εντελώς διαφορετικά ζητούμενα. Πρόβλημα χωρίς μπάλα... Υποθέτω πως θυμάστε όσα συζητήσαμε μετά το 3-2 με την Ατλέτικο. Μεταξύ των όσων θετικών, διατηρήσαμε επιφυλάξεις για δύο πράγματα: το πως συμπεριφέρονται χωρίς μπάλα οι ακραίοι αμυντικοί και το πως θα παρουσιαστεί το κεντρικό αμυντικό δίδυμο όταν δεν θα αμυνθεί στην περιοχή, αλλά θα χρειαστεί να ανέβει αρκετά μέτρα πιο ψηλά. Οι απαντήσεις που δόθηκαν στο Περιστέρι δεν ήταν καλές για τον Ολυμπιακό. Στο 22’ ο Παπάζογλου έβγαλε δεξιά τον Δημούτσο, ο Μασουακού είχε αφήσει μεγάλο κενό, ο Αμπιντάλ δεν τον πρόλαβε και ο Καραμάνος αστόχησε μόνος με το κεφάλι. Στο 24’ ο Μποτία έχει ανέβει, χάνει τον Ναπολεόνι, ο Ομάρ δεν είναι εκεί που κάνει το τακουνάκι ο Ιταλός, ο Ρομπέρτο βγάζει πολύ δύσκολο το πλασέ του ανενόχλητου Καραμάνου. Στο 26’ ο Κοντοές βγάζει μόνος του σέντρα, ο Μασαουακού διώχνει, αλλά δεν “βγαίνει” έγκαιρα, κρατάει “μέσα τον Παπάζογλου, γυριστό πάνω στον Ρομπέρτο. Στην 4η φάση ήρθε το 1-0, με τον Μποτία να έχει βγει στο πλάι για να καλύψει τον Ομάρ, τον Μασουακού να αφήνει τον Ναπολεόνι να γυρίσει και τον Μιλιβόγεβιτς να προσπαθεί ανεπιτυχώς να βοηθήσει τον Αμπιντάλ, που βρέθηκε με δύο, Παπάζογλου και Καραμάνο. Δεν ήταν μόνο μια φάση, δεν ήταν ένας παίκτης, δεν ήταν τυχαίο. Ήταν στόχευση του Ατρομήτου σε συγκεκριμένα κενά και αδυναμίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ομάδα του Σα Πίντο δεν δικαιούται εύσημα για την επιτυχία στην εκτέλεση. ...πρόβλημα και με αυτήν Στην άλλη όψη του νομίσματος, η μεσαία γραμμή ήταν η κορυφαία του Ολυμπιακού κόντρα στην Ατλέτικο. Όμως, τα ζητούμενα στο Περιστέρι ήταν διαφορετικά. Δεν ήταν το παιχνίδι πίσω απ’την μπάλα, το τρέξιμο και οι καλύψεις που προσέφεραν εκείνο το βράδυ πρωτίστως οι Μιλιβόγεβιτς, Κασάμι, Μανιάτης και δευτερευόντως ο Αφελάι. Αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός θα ήταν το αφεντικό της κατοχής και το ζητούμενο ήταν η δημιουργία απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Το πράγμα δεν λειτούργησε καθόλου καλά. Ο Αφελάι έπαιζε καθαρά αριστερά, ο Μιλιβόγεβιτς ως κόφτης και ο Μήτρογλου στην κορυφή και οι υπόλοιποι “παντού”. Η τριάδα Μανιάτη, Κασάμι και Τσόρι άλλαζε διαρκώς θέσεις, αλλά στην ουσία έδειχναν να πατάνε στα ίδια βήματα και ο Ολυμπιακός δεν πήρε κάτι σταθερό στα δεξιά, εκτός απ’την “μπούκα” του Ντομίνχες στα πρώτα λεπτά. Ο Μίτσελ μας συνήθισε πέρσι να παρεμβαίνει γρήγορα και δραστικά στους αγώνες και ουκ ολίγες φορές είχε δει τις αλλαγές του να κάνουν αμέσως τη διαφορά. Εξεπλάγην όταν ο Ισπανός έστειλε στο 2ο ημίχρονο την ίδια ενδεκάδα και περίμενε μέχρι το 60’ για να βάλει τον Ντουρμάζ και να προσθέσει απειλή και στη δεξιά πλευρά, ενώ μου έκανε εντύπωση και το γεγονός πως ο Μιλιβόγεβιτς έμεινε μέχρι το τέλος, όχι γιατί ο Σέρβος ήταν ο χειρότερος, αλλά γιατί δεν μου έμοιαζε απαραίτητος στις συνθήκες της επανάληψης. Όπως μετά την Ατλέτικο δεν τους είπαμε όλους καταπληκτικούς, έτσι και τώρα δεν βγάζουμε κανέναν άχρηστο κι αυτό ισχύει για παίκτες και προπονητή. Όμως, ο Ολυμπιακός έχασε για όσα δεν έκανε χωρίς την μπάλα και τα όσα δεν έκανε μ’αυτήν σ’όλο το ενενηντάλεπτο. Ένα “αχ” έκανε ο κόσμος του σε 90’ λεπτά, στο γύρισμα του Μασουακού στο 73’, κι τα προβλήμα με ή χωρίς την μπάλα δεν τα αλλάζει το γεγονός πως ήταν μαρς κόκκινη το χτύπημα του Ταυλαρίδη με το “δεύτερο” πόδι. Πιστοποίηση Στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ πιστοποίησε όσα συζητήσαμε γι’αυτόν μετά το διπλό στο Αγρίνιο. Μιλήσαμε για ομάδα που ζει με τρέξιμο και πίεση: “Ο Δικέφαλος δεν πήγε να πάρει την μπάλα και χτίσει επιθέσεις με υπομονή, να πάει σε μεγάλες κατοχές. Άλλωστε, ακόμα και στους αγώνες στην Τούμπα, όπου αυτός είναι εξ ορισμού το αφεντικό, το παιχνίδι του έχει μια βιασύνη, μια τάση να γίνουν όλα γρήγορα, αυτόματα.” Ορμή, πίεση, τρέξιμο, ένταση, ένταση, ένταση. Μπορεί να έλειπε ο “κατάλληλος για άνοιγμα άμυνας” Περέιρα, αλλά ο ΠΑΟΚ είχε τον Τζιόλη σε holding ρόλο να “ανοίγει” το παιχνίδι στα ανεβάσματα των ακραίων μπάκ και τους Κάτσε-Τζανδάρη να πλαισιώνουν την τριάδα της επίθεσης στην πίεση και στο πρες. Θεωρητικά ο Μακ ήταν ο μοναδικός καθαρόαιμος δημιουργός, πρακτικά η ένταση, η πίεση και η προσπάθεια για αυτοματισμούς ήταν οι δημιουργοί των πάντων και ο ΟΦΗ διαλύθηκε. “Εύκολα” και δύσκολα τεστ Ναι, το μοναδικό πραγματικά δύσκολο τεστ του ΠΑΟΚ ήταν αυτό στο Αγρίνιο, ναι ο ΟΦΗ, ο Πλατανιάς και η Νίκη είναι οι τρεις χειρότερες ομάδες στο πρωτάθλημα. Όμως, με Πλατανιά και Νίκη έκανε δύο νίκες και ο Παναθηναϊκός και η εικόνα της ομάδας του Αναστασίου δεν είχε καμία σχέση με αυτήν του Αναστασιάδη, που έχει τέρματα 13-1 και το μοναδικό γκολ το έφαγε στην κόντρα στην πρεμιέρα, όταν δεν υπήρξε ισορροπία μετά από προώθηση στόπερ. Εννοείται πως το μεγάλο τεστ είναι αυτό που ακολουθεί στο Φάληρο και εκεί θα πάρουμε αρκετές απαντήσεις, όπως για το πόσο αποτελεσματική θα είναι αυτή η πίεση απέναντι σε καλύτερο αντίπαλο και το πως θα αμυνθεί η άμυνα του ΠΑΟΚ όταν πέσει χαμηλά, εκεί που είχε κάποια θέματα στο φινάλε του αγώνα στο Αγρίνιο. Σημαντικό ερώτημα Όμως, με την εμφάνιση επί του ΟΦΗ να διαδέχεται αυτήν στο Αγρίνιο που προκάλεσε τις πρώτες θετικές επισημάνσεις, το σημαντικό ερώτημα δεν είναι τι θα κάνει ο ΠΑΟΚ στο Φάληρο. Εδώ θα είμαστε την επόμενη Δευτέρα να το συζητήσουμε, αλλά ο,τι κι αν συμβεί στο “Καραϊσκάκης” το σημαντικό ερώτημα θα παραμείνει. Για πόσο καιρό θα μπορεί αυτό το ρόστερ να λειτουργεί με αυτήν την ένταση, που πλέον είναι σήμα-κατατεθέν, χαρακτήρας και φιλοσοφία; Στην επίθεση και στις θέσεις γύρω απ’αυτήν λύσεις υπάρχουν, εκεί που τα κουκιά είναι μετρημένα είναι στο κέντρο και στην άμυνα. Πηγή: Contra