Βασίλης Βέργης
Καλή η προϊστορία, αλλά δυστυχώς δεν παίζει ποδόσφαιρο. Εως χθες, 14 Φεβρουαρίου 2013, ο Ολυμπιακός ουδέποτε είχε χάσει ματς (από το 1960!) όταν αγωνιζόταν τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Ομως στην Ισπανία ο... άγιος Βαλεντίνος φορούσε μαύρα και γύρισε την πλάτη στους πρωταθλητές Ελλάδας. Και τούτη η βαριά ήττα (3-0) καθιστά τη Λεβάντε απόλυτο φαβορί για την πρόκριση και υποχρεώνει τον Ολυμπιακό να αναζητάει ποδοσφαιρικό θαύμα για την ανατροπή στη ρεβάνς.
Πριν από αυτό όμως άπαντες οφείλουμε, κυρίως φυσικά οι άνθρωποι του κλαμπ, να ανιχνεύσουμε τους λόγους της βαριάς και απρόσμενης (ως προς το εύρος) ήττας. Το... εύκολο (και καθαρίσαμε!) είναι να χρεώσουμε τα πάντα στη διαιτησία του Γερμανού Γκρέφε. Σωστό όμως είναι να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, ο ρέφερι έχει περάσει τον Ολυμπιακό από τη λαιμητόμο. Η απόφασή του να δώσει πέναλτι και κόκκινη κάρτα εις βάρος του Αμπντούν στο 29ο λεπτό «ναρκοθετεί» την προσπάθεια των «ερυθρόλευκων». Μπορεί ο Μάρτινς να έχασε την ευκαιρία για το 2-0, αστοχώντας στο πέναλτι, όμως ο Ολυμπιακός, από τη στιγμή που έμεινε με παίκτη λιγότερο τόσο νωρίς, ήταν ήδη στο καναβάτσο.
Σπάνια μπορείς να «επιζήσεις» υπό τέτοιες συνθήκες. Ειδικά όταν οι πλευρές σου στην άμυνα είναι σαν ελβετικό τυρί και «προσφέρεις» στον ρέφερι το δεύτερο πέναλτι (οριακό, αλλά... παραβατικό στη γραμμή) ένα δεκάλεπτο αργότερα. Σε φάση όπου όχι μόνο έγινε το 2-0, αλλά τσακίστηκε η πλάτη της ομάδας που έπαιζε ήδη με παίκτη λιγότερο.
Μαζί με τη διαιτητική μαυρίλα, ο Ολυμπιακός «μαύρισε» τον εαυτό του. Για μεγάλο χρονικό διάστημα (ιδίως στο άθλιο πρώτο ημίχρονο) η ομάδα του Μίτσελ δεν... εμφανίστηκε στο γήπεδο. Διέθετε... ανύπαρκτη σύνδεση γραμμών, άκρα για κλάματα και ουδεμία παρουσία από τη μέση και μπροστά, ενώ φώναζε «αδύναμη» να ανταποκριθεί στις συνθήκες του αγώνα.
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης και η (όχι λανθασμένα, το αντίθετο παρότι ρίσκο) επιθετική λογική του Μίτσελ στις αλλαγές του έκαναν τον Ολυμπιακό των δέκα παικτών του β' ημιχρόνου σαφώς πιο ανταγωνιστικό. Μπορεί ο Μάρτινς να του έβαλε το «καρφί» στην καρδιά (3-0), μπορεί ο Μέγερι να έσωσε στο φινάλε το 4-0, όμως τα ισπανικά δοκάρια -δύο φορές- του αρνήθηκαν την ελπίδα. Τουλάχιστον όμως δεν του έλειψε η προσπάθεια, του έλειψε η τύχη.
Το χθεσινό παιχνίδι για τον Ολυμπιακό εκτός από θλίψη είναι και μάθημα. Μπορεί -όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα- να χάνει την πρόκριση από τους «32» του Γιουρόπα Λιγκ δίχως να παλέψει επί της ουσίας, όμως συνειδητοποιεί πως το ζητούμενο επιθετικό ποδόσφαιρο περνάει μέσα από «πόνο». Και για να φτάσεις στο προσδοκόμενο φινάλε πρέπει να το υπερασπιστείς, με όποιο κόστος. Από την ώρα που αυτό επέλεξες απολύοντας τον θιασώτη (Ζαρντίμ) της «συντηρητικής» λογικής (με την οποία πορεύτηκες ως τους 9 πόντους στο Τσάμπιονς Λιγκ).
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.